Edebiyat, Bakireler ve Ölüm: Kafka'nın Yaşam Üçgeni
basın: Geçtiğimiz 100 yılda konu veya biyografi olarak Kafka'ya dayanan yüzlerce eser yok, ancak Kafka'nın kalbini ve edebi dünyasını kızların ipuçlarıyla araştıran muhtemelen sadece Fransız çağdaş yazar Daniele De'dir. Marche'den "Kafka ve Kızlar".
Yazar, Kafka'nın kızlara karşı neredeyse patolojik bir hayranlığı olduğunu, ancak ne kötü adam ne de sadist olduğunu, sadece güçlü bir öznel iradeye ve benzersiz bir ruhani arayışa sahip bir hasta olduğunu analiz ediyor. Kıza işkence etti, ama sevinç için almadı, çünkü aynı talihsizliği de hissetti, "Suya düşen tehlikedeki bir kişi, kız bürosunun bir tür utanç duyduğunu bildiği için karşılaştığı yüzen nesnelere çaresizce sarıldı. Belirleyici güç olarak adlandırıldı ". "Kafka ve Kızlar" ın Çince versiyonunun tercümanı Guan Xiaoming, önsözde "Kafka'nın edebi yaratımı için kızlar sadece ilham, malzeme değil, aynı zamanda güçtür" diye yazmıştır. Kafka hayattan öldü. Serinin son kızı Dora'nın kollarında ise "gecikmiş romantik ruhun zirvesinde ölü" olarak adlandırılabilir.
"Franz ve Kafka"
Metin | Danielle de Marche Çeviren: Guan Xiaoming
Edebiyat, bakireler ve ölüm: Franz Kafka bu üçgende hayatı oynar ve tüketir. Sadece kendi kendine yaratmak istiyordu, bir kalem koyduktan sonra bile hala yazıyordu: bir günlük, bazı kızlara mektuplar. Bu literatürün kenarında,
Yalnız, rahatsız bir kalp atışını, nefes alışını duyduk. Burada ne arıyoruz? Kafka'nın geç yazdıkları, edebiyatın sırlarıyla karıştırıldı ve kendisi de edebiyatla aynı oldu. Kafka edebiyatın ta kendisidir, tıpkı Mozart'ın müziğin kendisi olması gibi. Fransız yazar René Charles, onun "piramidimiz" olduğunu söyledi. Ve bir piramit bir türbedir: karanlık mezarında bir gizem yatar, insanları yok eden bir gizem. Kafka'ya yaklaştığımızda, ona neredeyse parmaklarımızla dokunabileceğimizi öngörmüştük. Edebiyat için tatmin edici olmayan taleplerde bulundu, tıpkı genç kızlara tatmin edici olmayan taleplerde bulunduğu gibi, bu talepler özel olarak yapılsa da, birbirleriyle bağlantılıydı.
Kız sadece çaresizlerin tesellisi olsaydı, uzun zaman önce övülürdü. Çölde bir vahadır. Vücudunun hayali yazma gücüne karşı savaşıyor, ama ne yazık ki bu sadece önemsiz bir koruyucu beden. Yazarın onu takip etmekte ısrar etmesinin ve zor durumdaki bir insan gibi karşılaştığı havada süzülen nesnelere çaresizce sarılmasının nedeni, kızın belirleyici bir güce sahip olduğunu bilmesidir. Gözlerinden, dudaklarından ve teninden aldığı şey sadece bir mutluluk vaadi değildi. Yazar ve kızın kombinasyonu sadece daha cesur değil, enseste bile yakın: ikisi birbirine çok benziyor, sen sadece bensin ve ben senim. Belki de bu yüzden birbirlerinden etkileniyorlar. Kız sevilmek istediği için yazarın gözünde bir müttefik gördü ve yazar kendisine verilen aynada bir suç ortağı olduğunu düşündü. Kafka, "hem ona göz diktiğimizi hem de umursamıyormuş gibi davrandığımızı" söyledi.
Hemingway, Faulkner veya Kawabata Yasunari (sadece birkaç isim) bu "tuhaf ülkede" maceraperestler. Nabokov gibi ikisi de kelebeği yakalayıp numune kağıdına yapıştırmaya çalıştılar. Sonsuz arayış. İyi bir izlenim değilse, bir mayıs sineği gibi ısrarcı iyi izlenim, bu amansız arayışın nedenini açıklar.Eğer bir sayfa ya da bir eser, nehrin üzerindeki bir kızın ağzından bu peşinde koşmanın bedelini söylemezse, ağaç Sırada, Hemingway'in cennete dair hafif bir görüntüsü var - bu tür bir ibadet kaçınılmaz olarak biraz saçma. Bir diğeri, bir diğeri, aynı arayış, aynı sihir. Yazar bir yaban arısı olduğu için kelebeğin peşinde değildir. Yazar asla tatmin edici bir şekilde acı çekmesini istemedi. Bu şekilde kız, edebiyatın ateşli kalbinde bir yatak yaptı ve insanlar onu gözlemlemek için sabırsızlanınca uyuyormuş gibi yaptı. Eseri sulayan damarlar ve yazar ondan büyüdü.
19. yüzyıl Fransız yazarı Gérard de Nayval'in etrafı kızlarla çevriliydi. Onlarda da aynı mucizeyi görmeyi beklemişti: "Sylvia" nı yeniden okuyalım ve unutulmaz halka dansını bir "görüntü" etrafında dans ettirelim. Bu büyüyü korumak için "gerçek kadına" yaklaşmaktan korkuyordu. Bu "Platonik paradoksun" nasıl bir felakete yol açacağını biliyoruz: Melekler şeytanların yaratılışıdır. Neval ile Kafka arasındaki benzerlikleri ilk gören Fransız şair André Breton'dur. Kafka gençken, Prag'da bir tepede otururken, hayatın "bir rüya, bir süzülme hali" olduğunu kabul etti. Günlüğünde ve mektuplarında hayallerini yazdı. Onun "berrak uykudaki halüsinasyonları" iç yaşamına belirli bir "rüya gibi renk" kattı. Naivar'dan etkilendi ve dramalar ve oyuncular tarafından büyülendi. Naivar gibi o da her şeyin bir işaret olduğuna inanıyordu, özellikle kızlar. Bunlar tehlike işaretleridir çünkü delilik ve ölüm gösterirler. Bu tür bir iletişim, Kafka onu aşırı geliştirdi.
Kafka, Mirena'ya "Kızların çoğuyla yüzleştiğimde, kendimi hep telaşlandırdığını" itiraf etti. Önündeki bedenleri onu şaşırttı. Gözlerindeki susamış beklentiyi görünce şaşırmaktan kendini alamadı. Kızlar tesadüfen ortaya çıktı, ancak bu görünüm hem bir fırsat hem de bir tehditti. Bu, bilinmeyen dünyaya açılan bir penceredir: bir olasılık yaratılır. Kafka'nın kızlara olan güveni ve kadın habercilere olan doğal güveni, seks korkusuyla karşılaştırılabilir. Kıza dokunmayın, kader anını erteleyin, ama ne pahasına olursa olsun onu ellerinizde tutun. Kafka'nın hayalini kurduğu kız düşünceli bir şekilde başını öne eğip boynunu ortaya çıkardı. Aslında Kafka ona başka bir şekilde sahip olacaktı. Soru "saf" olup olmadığı değil, çekiciliği ve çekiciliği. Kızdan, kutsal yazı diyarına ulaşmasına yardım etmesini ve ona yazma gücü vermesini istedi. Kızın uyanma arzusunun yardımıyla, kendi kendine yazmaya kapıyı açar ve arenada bir sıçrama yapmak için terk edilişini kullanır. Her zaman bir arzu olan bu arzu ile yalnızlık içinde kafasını gömebilir ve yazmaya konsantre olabilir. Uzakta olduğu için kız ondan daha gerçekçi: mektuplar ve fotoğraflar şeytanın araçları haline geldi. Fransız filozof Gil Deleuze, vampir Kafka'ya bakış açısına göre şunu çok gerçek hissetti: "Harfler itici güç olabilir ve onlardan alınan kan tüm makineyi çalıştırır." Çok büyük bir baskı altında çalışan korkunç bir makine. Kafka'nın aşk için tek bir şartı vardır: kızın radyasyonunu kabul etmek ve erotik dürtüsüne itaat etmek.
Kafka, hangi kızla anlaşırsa alsın, bu sihri kullanmasına izin verir. Kafka, hayatına nokta koyan ilk yıldızlardan umduğu parlaklığı bazı yıldızlardan aldı. Sadece bu tür bir parlaklığın uçup gittiği ve ivmenin sürmesi her zaman zordur.Bu, eserlerinin çoğunun neden her zaman eksik olduğunu kısmen açıklayabilir. O kızlara canlılık ve koruma sağladı, ancak kızlar ondan daha fazla nezaket görmedi. Onlara getirdiği acının acımasız olduğu söylenemez. Kızlar her zaman son derece kırılgandır, güzel bir genç kadar geçicidir. Onlara olan hayranlığında merhamet bu yüzden mi galip geliyor? Dostoyevski'nin sadık bir okuru olarak, onlara karşı neden böyle hisler beslediğini sordu: "Kadın olacaklar" için mi ve "bu tür bir dönüşümü yaşamaya mahkum oldukları" için mi? Nabokov yanıt olarak şöyle yanıt verdi: "Amerika Birleşik Devletleri ve Kanada şefkatlidir. Bu, sanatın tanımına en yakın olanıdır. Güzelliğin olduğu yerde şefkat vardır. Gerçek basittir, güzellik her zaman kaybolur ve biçim içeriği izler. Kayboluşun ortadan kalkması, bireyin ölümü ile dünya yok olur. "Yazının kapısını açan kız, aynı zamanda Kafka'ya ölüme bir göz atan kızdır. Ömrü boyunca kendisini "yaşam düşüncelerinden" koruduğunu söylediği için, intiharın uçurumunda dizginlemesi bu güzel kadınlar yüzünden miydi? Bazı kızlar onu mutlu anlar yaşattı. Ruhsal yatakta yatana kadar tüm hayatı boyunca hissettiği tek mutluluk buydu. Onlara daha fazlasını sormaya çalıştı: Alman yazar Kleist gibi, genç bir kızın koruması altında ölmek Kafka'nın son dileğiydi. Yazı, bakireler ve ölüm bu noktada buluşuyor. Bu onun kaderinin ağırlık merkezidir. Bu uçurumda gizemi kara bir güneş gibi parlıyordu.
Yazarın hayal gücü, gerçekle düşün buluşma yeri, romanların özgürlüğü ile kızlarla iletişimi akkor hale getiren fırındır. Edebiyat, kızların çekiminin kanıtıdır, arzu işlere nüfuz eder ve onlara canlılık verir. Yaşayan kız, daha şeffaf ve daha rahatsız edici bir erotik güçle aşılanmış siyah beyaz bir kıza dönüştü. Kafka'nın romanlarındaki karakterler yalnızlıklarında, kontrollü (karar verme kız kadar utangaçtır) ama kaotik ilişkilerinde bir tür rahatsız edici arzunun avı olurlar. Onları yazara bağlayan prangaları kırmadılar, aynı zamanda kızdan yardım almayı da dört gözle bekliyorlardı. Talihsizlik getirecek bir işaret olsa bile, gizlice bir işaret bekliyorlar.
"Yargılama" nın sonunda, K. tutuklandıktan sonra bir kız çocuğu yakaladı. Kız bir sokağın gölgesinden çıktığında, onu tutan iki adama direnmeye karar verir gibi durdu. Koridordaki kadın komşuya çok benziyor. Bir gece K. "aç bir canavar" gibi atladı ve açgözlülükle dudaklarını boynuna bastırdı. Bu yeni figürle karşılaştığında, "kendi direnişinin nafile olduğunu" anladı, bu yüzden sessiz kalan iki tutuklama arasında itaatkar bir şekilde yürüdü ve yolu seçmesine izin verdi. K., onları kızı takip etmeye, onu kovalamaya ya da mümkün olduğu kadar uzun süre ona bakmaya, "sadece ona hatırlattığı şeyi hatırlamaya" yönlendirdi. Bir ara sokağa girdi ve ortadan kayboldu, ama ne önemi var, "şimdi onu dışarıda bırakabilir". Bu sırada şehrin kenarına geldiler, bu yüzden iki celladın bununla "köpek gibi" ilgilenmesine izin verdi ve göğsünden bir bıçak aldı. Kızı takip etmek işkence görmektir. Kalbinde sık sık korktuğu kaderi kabul etmesi için onu ikna eden bir tür ikna.
Kafka'nın çalışması boyunca tesadüfen karşılaşan, bir yolunu gösteren ya da olası bir kurtarmayla bir kızı baştan çıkaran bu kızlar. Geçip gidiyorlar, baştan çıkarıyorlar ya da baştan çıkarıyorlar, sizi nazikçe çekerek, "The Suit" filmindeki perdeli parmakları olan Lennie gibi, K.'nın kucağına kıvrıldı. Gel ve ona yardım et. Kafka her kızı, ister kız ister fahişe olsun, onu rahatsız eden ikili bir imajla tasvir edilmiştir. Bazen, Titorelli'nin stüdyosunda K.'yı Dava'ya dolaştıran ahlaksız kızlar gibiler ve aniden kötü davranışları patladı. Eğer seks insanın en büyük bulmacası ve en gizli şeyiyse, romanlarda, özellikle mektuplara dağılmış günlüğünde veya itiraflarında Kafka, seks ihtiyacını ve onun belirsizliğini araştırır. Kendini sonuna kadar gösterdi. Kafka, cinsel arzuya yüksek bir statü veren modern bir adamdır. Milan Kundera'nın sözleriyle, "korkunç can sıkıntısını" ve "korkutucu gücünü" gizlemedi, "sarhoş edici siyah güzelliğini" de saklamadı.
"Castle" daki arazi araştırmacısı K., hana geldikten sonra sarışın hizmetçi Freda'nın cazibesine kapıldı. Tezgahın arkasında, yerde, bira suyunun tezgahlarının arasında, neredeyse anında kollarında sarhoş hissetti, kurtulmaya çalıştı ama dışarı çıkamadı çünkü bu "küçük beden" çok tutkulu ve başa çıkması zordu. "İkisinin nefesi iç içe geçti ve ikisinin kalpleri birlikte atıyor." "Tuhaf bir ülkede" kayboldu ve dışarı çıkamadı, bu yüzden "kaybolmaya" devam etmesi gerekiyordu. Bu rahatsız edici bir mutluluk: "Frida onu terk ederse, sahip olduğu her şeyi onunla birlikte terk edeceğini hissediyor." Mutluluk hakkından mahrum bırakılanlar arasında, bir et hayat kurtaran son şamandıra, seks. Her şey. Bütün gece kirli zeminde yuvarlandıktan sonra K. dışarıdaki kara geldi ve sanki beyazlık vücudundaki kiri silmiş gibi "biraz daha rahat nefes aldığını" hissetti. O melankolik sabah her şey kaybolmuştu. Çok çılgın olmalarına rağmen tekrar kucaklaştılar, ancak ilk kucaklaşma kadar rahat değillerdi. "Umutsuzca yerde plan yapan iki köpek gibi" şiddetle dolandılar ve hareket ettiler. İyi bir iş çıkardıktan sonra, onları bitkin görmek için bir garson geldi ve "acımasından" üzerlerine bir battaniye attı. Birkaç gün birlikte yaşamak Fridanın yüzünü perişan etti, ayrıca zaman zaman çirkinleştiğini hayal etti, K.nin inatçılığına rağmen kalenin yakınında "dar ve dar bir şeritte" yaşamanın hayalini kurdu. Yakınlarda "derin siper", çünkü aşkları orada gömülüdür. Frida başarısız oldu ve K.'nın aramasını engellediğini düşündü: "Sana yardım edemem, sana her zaman engel oluyorum."
K.'yı teselli edebilecek, bu tür terk edilişini unutmasına ve Barnabas'ta sosyal olarak dışlanmış insanların ahlaksızlığına gitmesine engel olabilecek en sıradan bir kız dışında bir kız dışında? K.'nın hayal kırıklığıyla yüzleşen romanın son birkaç sayfası sempati ile kaplı gibiydi. Küçük Peppa onu kaleye götürmeyi kabul etmedi, ancak küçük odayı onunla ve dadıyla çift ranzalı paylaşmayı teklif etti. Frida, K.'dan ayrıldıktan sonra küçük hana geri döndü ve hizmetçi olarak onun yerine geçen Peppe'ye fantezisinin sonunu gösterdi: Güzel elbisesini çıkardı ve saçındaki kravatı çözdü. K.'dan başlayarak, herkes kafasındaki kurdeleyi çözmeye çalıştı. Zavallı Pebi, bastırılamayan altın kızıl saçlarına rağmen, sadece "bir kızın gözünde bir şey bulmak" isteyenlerin gözlerini fırlatır ve şimdi tekrar kova ve süpürgeyi almak zorunda kalır. . K.'da Peppa "talihsiz bir ortak" gördü. Onu hiç kimseyi sevmediği gibi sevdi, onun için her şeyinden vazgeçmeye hazırdı. Frida ile K.'nın boşluğunu bulduğunu ve K.'ya "gerçek aşk" ın ne olduğunu bilmeyi öğreteceğini söyledi. Küçük odasına geldiği sürece eğlendirmek için kahve ve hamur işleri çıkaracak. Coşkuyla bir araya toplanıp Frida'nın resimlerini izliyor ve hikayeler anlatıyorlardı. K. ile birlikte Peppa ve kız arkadaşları geceden korkmayacak. Mütevazı bir sıcak yaşam. Onu kimse tutamaz. Önümüzdeki baharda gidebilir. Ve Peppa ona yardımının ve aşk numaralarının onu beklediği bir yer söyleyecektir.
"Kale" nin şaşırtıcı sonu, Kafka'nın kalemini geri koyduğu zamanki kadar mükemmel. K.'nin Pebi'nin davetini kabul edip etmeyeceğini asla bilemeyiz ve arayışından vazgeçtikten sonra uzun kışın tembellik içinde bitmesini bekleyecektir. Harekete geçeceği anda - ya Pebi'yi takip eder ya da onu terk eder - Kafka'nın bir seçim yapmasını engelleyen şey neydi? Boğazını ne boğdu? Sadece bu çaresiz romanın bir kızın çağrısı ve elini uzatmak yerine, bu sessizlikte kapatıldığını hatırlıyoruz. K. "çocuksu Pebi" ye dokunmadı, sadece küpelerine dokundu, ama onu ilk gördüğünde, açgözlülükle baktı ve kollarını onun etrafında hissettiği için yine de gözlerini kapatmak zorunda kaldı. Bu yuvarlak ve küçük gövdeyle, "engebeli yollarla başa çıkma cesaretini" ekleyebilirsiniz. Ama bu cazibeye, Peppe'ye veya Frida'ya karşı olan kıza direndi.
Kafka, ilk romanı "Amerika" dan başlayarak kendisini rahatsız eden kadın imajlarını açık ve neredeyse misilleme şeklinde yazmış, fırça darbeleri onlardan kurtulma noktasına bile ulaşmıştır. Resim. Cinsel tatminsizlik Kafka'yı sürgün yoluna sürükledi: seks her zaman sürgünle eş anlamlıdır. Atlantik'in diğer tarafında, Carl bekaretine sonsuza dek veda etti çünkü bir dadı "onu baştan çıkardı ve onu baba yaptı". Kararlı bir yamyam gibi davrandı, Carl'ı odasına götürdü, kıyafetlerini çıkardı ve yatağında uyumasına izin verdi. Carl bir ördek tüyü yorganla örtülmüştü, yastığa hapsolmuş, nefesi kesilmişti ve kızın saldırısına uğradı: ona göğüslerini uzattı ve çıplak karnını ona bastırdı, bu "tatsız" Kasıklarının arasını kazar. Tecavüze uğradıktan sonra çok depresyona girdi ve gözyaşlarıyla yatağına döndü.
Bir gece Karl, birileri tarafından New York yakınlarındaki bir villaya davet edildi ve burada neredeyse aynı kaderin onu bekledi. Güzel Clara ile piyano çalmak için odaya girmeye isteksiz olduğu için mesele bir kavgaya dönüştü: kan kırmızısı dudaklı "fahişe" ve dar bir önlük içindeki "sivri uçlu" onu kanepeye bastırdı ve onu öldürene kadar boğdu. "Artık benden hoşlanmıyor musun?" Diye homurdandı. Carl'a hakaret edildi ve tek bir dileği vardı: kaçmak ve uyumak.
Clara'dan farklı, iyi kalpli Therese'dir. Bu küçük daktilo küçük bir kıza benziyor, Carl gibi o da sürgünden geldi. Kapısını çalmak için inisiyatif aldı. Carl yataktaydı ve pijama giymediği için tereddüt etti. Theresa yanına oturdu, duvara geri döndü ve yorganı çenesine kadar çekti, çektiği acılarla ilgili ağlamaklı konuşmasını dinledi.
Rahatlatıcı bir kelime bulamadığı için kolunu "okşamak" zorunda kaldı. "Yapabileceğim şeyler var." Diye ima etti, elini yorgana dokundurdu. Ama çabalarını boşa harcadı ve Carl yanıt vermedi. Fırsat az önce geçti. Asla yoktu, Theresa'nın Carl İş İngilizcesi öğretmesi gerekiyordu.
Bacaklarını iki yana açan ve bir koltukta oturan büyük adam Brunada ile tanışmasaydık, bu romandaki kadın imgesi donuk görünürdü. Bu eski şarkıcı, iradeli ve otoriter kadın şişmanla kaplı, "iki dudak arasında kalın ve kırmızı bir dil çıkıyor", bir kişi kadınların tüm korkusunu, çekiciliğini ve saldırganlığını ifade ediyor. Bu gençlik çalışmasında Kafka, kendisini kadınlardan korkutan şeyleri ifşa etmeye ve uzaklaştırmaya kendini adamıştır. Bu nefessiz şehvetli kadın artık bir kız kadını değil. Dolayısıyla yeniden kız bulmanın getirdiği mutluluk daha da önem kazanıyor. Turun sonunda Faninin yüzü havada belirdi ve Felliniyi büyüleyen tuhaf imajı değiştiriyor gibiydi. Carl'ın başvurmaya gittiği sirk olan Oklahoma Tiyatrosu'nda Carl, melek gibi giyinmiş ve altın bronz trompet çalan kızlar arasında Fanny'yi tanıdı. Sonunda cennette bir kız arkadaşı vardı, bu yüzden mutlu bir şekilde gülümsedi.
İlerleyen sayfalarda Franz hakkında Kafka hakkında yazılanlar kadar çok yazı var. Yazarın yüzünü ona sadece yalnızlığını ve sırlarını bırakarak iade ediyoruz: bu sırlar Kafka'ya dikkat etmemizi ve kızları bir güve gibi tutmamızı sağlıyor. Ona yaklaşmanın en güvenilir yolu rüya görmek. Gelin son kız Dora'ya kadar geçmişten kızları birer birer uyandıralım; o kızlarla güldüğünü duyduk. Sorunlarına ekleseler de, onlarsız, Franz Kafka daha da terk edilmiş olacaktı.
Kafka'nın en sevdiği kitap, Flaubert'in "Duygusal Eğitim" dir. Belki de bu roman bize onun gerçek yüzünü tanıma fırsatını en iyi şekilde sağlayabilir, çünkü Franz Frederick, hayat gibi aşkı özleyen genç adamın erkek kardeşi. Flaubert'in hüzünlü müziği ona eşlik etti. Müzikteki yeteneğinin aşkta bunu geçemeyeceğini iddia etse de kaderini hala tanıyordu. Başarısızlık sadece yüzeyseldi ve yazmak hayatını mahvetmedi. Kafka'nın gülüşünde okuduğumuz şey edebiyata olan bu güven, bu sonsuz güven. Felaket anında bile bu güven onu olağanüstü gösteriyor.
Günlüğü yanlışlıkla açtığımızda ne ararız? Günlüğüne baştan sona bakıp günlüğümüze şair Paul Celan'ın yaptığı gibi baktığımızda ne arayacağız? Kafka, bizim yaklaşmamızı izleyerek başını hafifçe eğdi. Bazen Watteau'nun yazılarında Jill gibiydi ve bazen Giacometti'nin altındaki biri gibiydi, en azından Duke Mayskin gibi gülümsemediğinde. Bizimle yaşıyor. Bazen onunla rüyalarımızda karşılaşıyoruz. Jean-Jacques veya Gérard hakkında konuştuğumuz gibi Franz hakkında konuşuyoruz - bu yakınlık, yazarın sadece bizim tarafımızdan takdir edilmeyeceğinin, aynı zamanda kalbimizi de kazanacağının bir işaretidir. Edebiyatın ikinci hayatı: Kafka, bir eserin "gerçek hayatının" yazarın ölümünden sonra başladığına inanıyordu. Ancak yüzü henüz silinmedi, işin hayatı çoktan başladı. Kızlar onun için - belki bizim için - şefaat etmeye devam ettiler. İnkar etsek bile favori yazarlarımızda aradığımız sırlar kendi sırlarımızdır. Muhtemelen bu yüzden Alexander Viarat'tan alıntı yapmam gerekiyor. Şöyle ifade etti: "Zorunluluktan dolayı Kafka hakkında bazı yanlış görüşler oluşturdum."
Bu makalenin alıntıları, yayıncının izni ile yayınlanan "Kafka ve Kızlar" kitabından alıntılardır.
