"Antigone" un Farklı Sürümlerinin Anlam Değişiklikleri
"Sofokles'in Beş Trajedisi"
Yazar :( Antik Yunanca) Sophocles Çevirmen: Luo Niansheng
Versiyon: Century Wenjing | Shanghai People's Publishing House, Mayıs 2016
"Antigone"
Yazar :( Fransa) Jean Anuj Çevirmen: Guohong An
Sürüm: 99 Araştırmacı | Halk Edebiyatı Yayınevi Ağustos 2019
"Antigone'un Hikayesi"
İngiliz yazar :() Arlie Smith Çevirmen: cömertlik,
Baskı: Century Wenjing | Shanghai People's Publishing House, Haziran 2016
Sofokles
Antigone illüstrasyon. 1929'da Adolfo de Carlos tarafından boyandı.
Sofokles'in yaratımı "Antigone" u edebi bir klasik yaptı. Sonraki nesil sanatçılar, oyundaki birkaç karakter arasında yeni çelişkiler keşfetmeye devam etti ve gerçekte karşılık gelmeye çalıştı, bu yüzden komedi versiyonu, Güney Afrika versiyonu, Vietnam Savaşı versiyonu, gençlik versiyonu ve göçmenlik versiyonu gibi birçok farklı uyarlama doğdu. Başlangıçta, Sofokles'in oyundaki karakterlere verdiği direniş ruhu, sonraki yüzyıllarda daha zengin bir düzeyde yorumlandı. Bunların arasında, Fransa-Jean Anui'nin ve Chunzhen Theatre Company'nin versiyonundan iki uyarlama - biri trajediyi daha geniş bir sosyal atmosfere yönlendiriyor, diğeri ise peygamberin eşcinsel kimliğini vurgulayarak 21. yüzyılın toplumunu vurguluyor. Düşünce eğilimi.
Sophocles Sürümü
Hukukun masum koruyucusu
Antigone'nin hikayesi ünlü "Oidipus kompleksi" nin ardından gerçekleşti. Babasını öldürdüğünü ve annesiyle evlendiğini öğrendikten sonra Oedipus tahttan vazgeçti, gözlerini kör etti ve kendini sürgüne göndermeyi seçti ve amcası Creon şehrin yeni hükümdarı oldu. Bu sırada, şehir devleti tehdit edildi ve Antigonenin ağabeyi Polynex yabancılarla birleşti ve başka bir erkek kardeş olan Erteochles ile taht için savaşması için bir orduya liderlik etti ve sonunda ikisi birlikte öldü. İki ölü arasında, yeni hükümdar olan Creon, Erteochles'ı bir kahraman ve Polynex'i ulusal bir hain olarak ilan ederek cesedini vahşi doğada gömülü bıraktı. Antigone bu yasağı ihlal etti, kardeşini gömmek için gizlice şehir dışına çıktı ve cezalandırıldı.
Bu hikayedeki ana çelişki Antigone ve Creon'dan geliyor ve aralarındaki çatışma da farklı yönlere genişletildi. Bunu edebiyattan felsefi düşünceye sokan araştırma aslında Hegel'den geldi ve Antigone ile Creon arasındaki konumda mutlak doğru ya da yanlış olmadığına inanıyordu. Creon, bir bütün olarak şehir devletinin yanında durduğu için (şehir devletinin sakinlerinin onun uygulamasını destekleyip desteklemediğine gelince, bu farklı hikaye versiyonlarına bağlıdır) "devletin hainlerini" gömmeyi yasaklar. O, ulusal hukukun sembolüdür; Tigonenin ağabeyini gömmesi insanlığın doğal duygularından kaynaklanıyordu. Hegel bu doğa kanunu olarak adlandırdı, ki bu hatalı değildi, ancak ikisi buna karşı çıktı. Bir düzine kadar yüzyıl önce, Sophocles'in çalışmaları öncelikle hukukun bu tür diyalektiği sunmuyordu. "Antigone" un orijinal versiyonu uzlaşmaz bir çelişki ile başladı ve düşüş noktasının teması, eski Yunan trajedilerindeki en yaygın "kader" idi. (Aeschylus ve Euripides'in de "Antigone" senaryosunu yazdıkları söyleniyor, ancak ne yazık ki ikisi de kayboldu.)
Sophoclesin "Antigone" versiyonu uzun değil. Orijinalin yalnızca 1353 satır şiirleri var. Kompakt metinde Sophocles üç ölü diziyor. Antigone'a ek olarak üç ölü var. Zeon'un oğlu (ve Antigone'nin nişanlısı) Haymon ve Creon kraliçesi. Antigone'nin ölümü trajedinin başlangıcıdır ve Haymon ile kraliçenin ölümü trajedinin başlangıcıdır. Bu aynı zamanda Sophocles'in "Antigone" versiyonu ile sonraki senaryolar arasındaki bir farktır.İki trajik imge yaratmıştır.İlk yarı Antigone'un deneyimini anlatır ve ikinci yarı Creon'un kaderini yansıtır. Ceza acı çekti.
Creon sert bir hükümdardır, düzene inanır ve hükümdarın kurallarının en zorlu şehir devletini şekillendirmek için yeterli olduğuna inanır, ancak dedikoducu kaderin hayatın son duvarı olduğunun farkında değildir. "Bir kişi yönetmediyse, yasayı koymadıysa veya bu teste tabi tutulmadıysa, onun karakterini, cesaretini ve bilgeliğini bilemeyiz. Tüm ülkenin gücünü elinde tutan herkes, en iyi politikaya uymazsa, çünkü Korkarsa ve çenesini kapatırsa en aşağılık kişi olduğunu düşünüyorum. Birisi arkadaşını vatanın üstüne koyarsa, ben böyle bir insana bakarım. " Creon'un imajı, antik Yunan kültüründe tanrılar tarafından kutsanmamış başka bir "kahraman" gibidir. Antik Yunan mitolojisindeki tanrılar, kahramanlara destek sağlayacaklar. Asıl olan, kahramanların insanlığına ve sıcaklığına destek sağlamaktır.Kahramanın cesaretini, yalnızlığını ve mucize yaratma ruhunu takdir ederler ve insanların umutsuzluk ve duygularla karşılaştıklarında yaptıklarını takdir ederler. Onlara uygun bir itibar seçin ve verin. Bu noktada, Creon eski tanrıların karşı tarafında durdu. Antik doğa düzenine karşı çıktı, biraz Athena ile alay eden Medusa ya da Apollo ile rekabet etmeye çalışan Pan Tanrısı gibiydi.En azından satırların Sophocles versiyonunda Creon biraz trajikti. Anlam. Tanrıların kurallarının kısıtlamalarından kurtulmak için dünyayı doğal düzenden hukuk düzenine taşımaya çalıştı. Antigone'a gelince, insanoğlunun doğal duygularını kararlılıkla savunuyor.
Ancak kadere kimse direnemez. Antik Yunan trajedilerinde, Oidipus gibi kahraman bir karakter bile kader tuzağından kaçamazdı. Sophocles'in trajedisinde kaderi zikretme görevi senaryodaki şarkı söyleme ekibine bırakılmıştır. Fransız klasik sanatçısı Jacqueline de Romiy, "Antik Yunan Trajedisinin İncelenmesi" nde "Şarkı ekibi aslında trajedinin en önemli parçasıydı", "Şarkı ekibi müdahale etmeli, savunmalı ve umut etmeli ve sonunda şarkı Ekip tarafından ifade edilen çeşitli duygular, tüm komplonun farklı aşamalarını birbirinden ayırıyor. "" Antigone "daki şarkı ekibi, şarkı sözleri ile şarkı söyleyerek Creon'un kaderini ima ediyor. "Dua etmeye gerek yok; ölümlüler mahkum felaketten kaçamaz" "Sağduyulu kişi en kutsanandır; asla Tanrı'ya saygısızlık suçunu işlemez; küstah sözler ve yalanlar ciddi cezalara neden olur, bu ders insanların yaşlandıklarında dikkatli olmalarını sağlar ". Antigone'nin ölümünden sonra, Creon'un oğlu da aşık olmayı seçti.Oğlunun ölüm haberini bilen kraliçe intihar etmeyi seçti.Creon'un karısını ve çocuklarını kaybetmesinin yaşadığı trajedi de onun kaderiydi. Antigone'u ölüm cezasına çarptırmazsa, sonraki trajediler olmayacak, ancak vali olarak bunu yapmak zorunda.
Jean Anui Sürümü
Wayward Rebel
MÖ 5. yüzyılın antik Yunan dramalarında, Creon imgesinin hala bir şefkat göstergesi olduğunu varsayalım. 20. yüzyılda, Jean Anui, Creon tarafından uyarlanan "Antigone" da Vücudu artık bu parlaklığa sahip değildi, yavaş yavaş saf bir zorba oldu ve tüm dramanın anlamı neredeyse tamamen Antigone'a döküldü - senaryonun yeni versiyonundaki güdüleri daha da "mantıksız" görünüyordu. BC'deki Antigone, insanlara gelecekteki kariyerinin bir rahip olabileceğini düşündürür, "Cennetin kutsal kurallarına uyarak günah işledim." Sophocles bu davranışı bir zorunluluk olarak tanımladı: Gelenek ve kutsal kurallar Antigone'un kardeşini gömmesini gerektirir.
20. yüzyılda bu saik için ayakta durmak zordu. Modern zamanlarda, herkes kendi kahinidir (veya daha doğrusu olmayı hayal eder). Şu anda, Antigone'un ilk motivasyonları zaten belirsizdi. Neden bu şeyi yaptığı artık önemli değildi.Yeni senaryonun odak noktası, karakterin Antigone'u bunu yapmakta ısrar etmesidir. Bu nedenle, insanlara güçlü bir benlik duygusu hissettirecektir. Modern Antigone, cinsiyet özellikleri ile birleştiğinde çocuksu isyankârlık ve masumiyetle daha da cezasız ve dinsizdir ve drama kadın bilincinin uyanışı anlamına gelir.
Sofokles'in oyunlarda üstün olduğu ahlaki karşıtlık, modern versiyonda da devam ediyor. Antik Yunan senaryosunun başında Antigone ile tezat oluşturan karakter kız kardeşi Ismene idi, şehir devletinin kanunlarına meydan okumaya cesaret edemedi ve kız kardeşler arasında tartışma çıktı. Tartışmanın modern versiyonunda, Ismene hala orijinal karakter modelidir ve Antigone, orijinal tokluğa net bir direnç duygusu ekledi:
Ismene: En azından anlamaya çalışmalısın!
Antigone: Anlıyorum ... Çocukluğumdan beri hepinizin dudaklarında sadece bu kelime var. Anlaşılmalıdır ki, suya, akan, soğuk suya, zemini ıslattığı için dokunamazsınız; eteği lekelediği için toprağa dokunamazsınız. Her şeyi yememeniz gerektiğini anlamalısınız; bir dilenciyle karşılaştığınızda cebinize girmemelisiniz; rüzgarda koşmamalı, düşene kadar koşmamalısınız; sıcakken su içmemelisiniz, Çok erken veya çok geç olduğunda banyo yapmamalısınız, yıkamak istediğinizde yıkamamalısınız! Anlayın, daima anlayın. Ben anlamak istemiyorum. Yaşlandığımda anlayacağım. (Yavaşça bitirir) Eğer yaşlıysam. şimdi değil.
Dahası, Creon, Antigone'un davranışını gardiyanlardan öğrendikten sonra, modern "Antigone" da, tepkisi demir kanlı bir hükümdar oynamak değildi, tam tersine, dizeleri teşvikle doluydu. Antigone'u kurduğu şehir devletinin emrine uymak için fayda sağlayacak şekilde yatıştırmaya çalıştı.
Creon, inşa ettiği şekilde herkesin hayatta kalmasını isteyen bir hükümdardır. Bu modern hükümdarın gözünde dünyada tek bir mutlu yaşam vardır ve bu onun imzaladığı hayattır. "Evlen Antigone, sana mutluluklar dilerim. Hayat sandığın gibi değil. Gençlerin farkında olmadan açık parmaklarının arasındaki boşluklardan aktığı sudur. Elini kapat, kapat seni El, acele et, yakala. İnsanların güneşte oturup yedikleri, zor, basit, küçük bir şey olacağını göreceksin. "
Bu cümle, Creon'un bencil arzusundan geliyor - Antigone'un oğluyla düğünü tamamlayacağını ve hükümdarının arzusunun yanı sıra mutlu bir evli hayat yaşayacağını umuyor. İkincisi, daha fazla unsura sahip olmalıdır, çünkü Sophocles'in orijinal eseri ile karşılaştırıldığında, ikinci tartışma, yani Creon ile (Antigone'u seven) oğlu Haymon arasındaki tartışma, Gücü büyük ölçüde azaltıldı. Haimeng, "Antigone! Antigone! Kurtar beni!" Diye sahneye koşan bir lirik şair oldu. Dahası, Haimeng'in ölümünden sonra, Sophocles'in feryatının aksine, modern Creon son derece sakin görünüyordu. "O da uykuya daldı. Hepsi uykuya daldı, ki bu güzel. Gerçekten zor bir gün. (Bir an sessiz kaldı ve alçak sesle dedi) Uykuya dalmak muhtemelen rahattır", "Size söylemek istiyorum. Diğerleri yok Biliyorum; benim yerimdeyim, işimin önünde boş durmayacağım. Bunun kirli bir iş olduğunu söylüyorlar, ama yapmazsam kim yapacak? "Sonra," asla büyümemem "dedikten sonra. Yetişkin olduktan sonra Creon performansını bitirdi ve görevli toplantıya katılmak için sahneden çıktı. Onun gözünde "kirli", Sartre'ın yapılması gereken çaresiz bir hareket olan "kirli elleri" gibidir. Oğlu ona yalvarınca acı içinde, yasadan sonra artık kitlelerin efendisi olmayacağını ve yasalara uygun hareket etmesi gerektiğini iddia etti. Modern versiyonda, ana karakter kapanma anında kaderin karşı konulmazlığını artık fark etmiyor, ancak kaderin sonuçlarını baştan görüyor ve onu uyguluyor. Bu Antigone ve Creon için geçerlidir.
Bundan habersiz olan tek bir insan kategorisi var. Anui'nin "Antigone" filminde, korumanın rolüne daha sembolik bir alan verilir. Trajedinin konusu oluyor ve umursamıyorlar. Antigone ve Creon'un hangi tarafın daha adalet olduğunu seçmesi gardiyanlar için düşünmeye değer bir soru değil, sadece ne zaman terfi edecekleri ve altın paraları ne zaman alacakları ile ilgileniyorlar. Herkes sahneden çıktıktan sonra sahnede sadece gardiyanlar kaldı, "Onlar, bunların hepsi onlar için alakasız, bu onların işi değil. Kart oynamaya devam ediyorlar." Antik Yunan "Antigone" amfi tiyatroda yüce ahlak ve kadere yönelik bir trajedidir, trajedinin modern versiyonu ise her yerde umutsuzluğu temsil eder.
Innocence Theatre Sürümü
Kadın peygamber
Fransız Masum Tiyatrosu'nun uyarladığı "Antigone" birçok girişimde bulundu. Açılış müziğinden, belirgin Almodovar tarzını, parlak kırmızı flamenko elbisesini, İspanyol heavy metal müziğini ve "Antigona'yı hissedebilirsiniz. "" Telaffuzu şair Lorca'nın "Mari Gita" sıyla başlar. Bu unsurlar ortaya çıktığında, yönetmenin dramayı uyarlama niyetini kabaca tahmin edebiliriz. "Antigone" senaryosunun orijinal senaryosunu daha fazla incelemek için seyirciye gitme niyetinde değildi, Oedipus ve Antigone hikayesini hiç duymamış genç Fransızlar için zamanın trendine daha yakın bir drama yazmayı umuyordu. . Fransa'da eşcinsel evliliğin yasallaştırılması tartışması sırasında, Jean-Charles Raymond uyarlanmış bir şekilde bu konuya odaklandı.
Antigone, Creon, Haymon ve diğerlerinin görüntüleri zayıflarken, bu görev ihmal edilen başka bir karaktere, peygamber Teicias'a devredildi. Jean Anui tarafından uyarlanan önceki senaryoda, peygamberin rolü doğrudan silindi, çünkü Anui'nin anlayışında geleceğin öngörüsü yaratıcı düşüncede buna karşılık gelen bir karşılık bulamadı. Raymond, Teicias peygamberin ikili özelliklerini gördü - Thebesli peygamber bir zamanlar erkekti, sonra Hera'yı rahatsız ettiği için kadın oldu ve yedi yıl sonra erkek kimliğine geri döndü. Erkeklerin ve kadınların bedenlerini Zeus ve Hera'dan daha iyi biliyor. Kralı uyardığında tahmin ettiği gelecek artık Creon'un kendi trajedisi değildi, biraz umut gördü. Ekranda dünyanın dört bir yanındaki feminist hareketlerin video görüntüleri belirdi ve Creon'u, her durumda, baskı altındaki grupların bir gün direnecekleri konusunda uyardı.
Creon'un bu özelliği başka bir tasarımda da sunulmaktadır. Perdesiz doğrudan Antigone'a bakmaya cesaret edemedi. Gardiyanlar, Antigone'un davranışını ona bildirdikten sonra, Creon kısa bir uzlaşma yaptı - her ne kadar başlangıç noktası hala oğlunun evliliğinin mutluluğunu düşünmekten gelse de - ancak perdenin saf benliğe kaldırılmasını kabul edemedi. Antigone önünde durarak bir duruş sergiliyor. İzleyiciyle yüzleşirken tavrından taviz verilemez, kahramanın bakış açısından Creon'un son trajedisine yol açan bu sert karakter tavrıdır (politik duruş değil).
Raymond'un "Antigone" u bize hala bir pişmanlık bıraktı, yani manevi düzeyde daha derin bir şekilde ifade edilemez. Peygamberin rolü sadece aynı cinsiyeti bir sembol olarak üstlenmekle kalmaz, aynı zamanda şarkının kaptanı olarak da hizmet eder.Oidipus'un babasını öldürmesi ve annesiyle evlenmesi hikayesini anlatarak sahneler arasında seyirciyle sürekli etkileşime girer, aynı zamanda sadece şaka yapmak için mizahı kullanır. Tonlama belirtilir. Bu aynı zamanda, bir peygamberin rolünün olay örgüsünün ikinci yarısında geleceği izlemek ve Creon'u uyarması gerektiğinde, dışarıdan bir davetsiz misafir gibi olacağı gerçeğine yol açar. Net ve direnen bir gücü yok ... Başlangıçta bu güç ana karakter Antigone'da ortaya çıktı.Uyum sürecinde direniş duygusu Antigone'dan aynı cinsiyete sorunsuz bir şekilde aktarılmadı. Peygamberin vücudunda, biri boğa güreşi şeklindeki dairesel sahnenin ortasında acı içinde bağıran, diğeri perdenin yanındaki masalı yorumlayan, birbirleriyle iletişim kurmayan iki kişi oldular.
Ama daha cesur bir adaptasyon olasılığı görmemizi sağlıyor, yani "Antigone" oyununda açıklanabilecek karakterler sadece Antigone ve Creon değil. Sahnedeki her karakterin psikolojik dünyası, ruhunu tipik bir vaka olarak analiz etmeye değer. Ismene aynı zamanda ana karakter olabilir, aile sevgisi ve adalet duygusu olan ama şehir devletine meydan okumaya cesaret edemeyen ve sonunda bu dünyada zekice ve acı içinde yaşayan bir kişi. Haimeng'e gelince, eğer iç sevgisinin yoğunluğu daha güçlüyse, trajediyi alt etme potansiyeline sahiptir (bunun bedeli, babasını öldürmenin acısına düşmesi olabilir). Muhafızlar, bu rol Anui'nin dramalarında gösterildi. Onlar tamamen ahlaki yasaların uygulayıcılarıdır, ancak ahlaki anlayışları yoktur. Trajedi ve anlaşmazlıklarla yüzleşmek, cesedin yanında kağıt oynamak kadar rahat değildir. Tarihin gelişmesiyle birlikte bu karakterler bir gün uyarlamada sembolik anlamlarını oynayacaklar.Sahne ışıkları seyirciye yansıtıldığında insanlar gölgelerinin yansıtıldığını görebilecekler ya da kralla yüzleşecekler. Creon konuşması sırasında yanlış bir etkileşim duygusu hissetti, bizimle konuşuyordu ama geri bildirimde bulunamadık, trajedinin gidişatını değiştiremedik, onayımızı sadece basit sözlerle ifade edebildik. Bu sonsuz yorumlama ve uyarlama olasılığı, aynı zamanda eski Yunan mitlerinin ve trajedilerinin cazibesidir.
Antigone'un tarihi versiyonları
1772'de İtalyan besteci Thomas Tretta "Antigone" operasını uyarladı. Hikaye, Haimon ve Antigone aşkıyla askerin harekete geçtiği ve iki sevgilinin kurtarıldığı bir komedi ile sona erdi.
1922'de Jean Cocteau, "Antigone" u "küçültücü" bir şekilde uyarlayarak çok oyunculu bir oyunu kısa bir oyuna dönüştürdü.
Slovenya'daki siyasi durumu gösteren "Antigone" nun 1961 Sloven versiyonu. Antigone, oynanmayan bir karakter oldu.
1973 "Antigone" un Güney Afrika versiyonu, hikaye Mandela'nın tutulduğu Robben Adası hapishanesinde geçiyor.
1986'da Arjantinli yazar Antigona Fliosa "Antigone" yu uyarladı.Sonunda Creon, Antigone'u affetti, ancak Antigone hala öfkeyle intihar etmeyi seçti.
1987 Amerikalı oyun yazarı Albert Gooney Jr. "Another Antigone" u yazdı. Hikayede, bir profesör bir öğrencinin ödevini reddeder ve bir irade tartışması başlatır.
2004'te İrlandalı şair Seamus Heney "Thebes'in Cenazesi" ni yarattı. Heney uyarlamaya İrlanda atasözlerini ekledi ve hükümdar Creon'u "Buşizm" ile hicivledi.
2014'te İngiliz romancı Natalie Haynes, beş genç ve okul öğretmenleri arasındaki çelişkilerle ilgili "Amber Fury" adlı romanı yayınladı. Öğretmen, "Antigone" ile trajediden kaçınmaya çalıştı.
İngiliz Pakistanlı yazar Camilla Shams, 2017 yılında Antigone ile birlikte terörist olarak sınıflandırılan kız kardeşlerin ve küçük erkek kardeşin hikayesini anlatan "Homeland on Fire" ı ana tema olarak yayınladı.
Japon yönetmen Satoshi Miyagi, 2018'de eski Yunan kültürünü Japon ritüelleriyle bütünleştiren "Antigone" u yönetti.
2019 Kanadalı yönetmen Sophie Delaspe, 2019'da yönetmenliğini yaptığı "Antigone" adlı filmin hikayesi Montreal'de modern bir göçmen ailede geçti.
Yazar / Beijing News muhabiri Gong Zhaohua
