"Ona Anlatma": Çin'in Batı perspektifinden bilgisi
Yazar: Li Xuebei
Bu yıl Ocak ayında 77. Altın Küre Ödülleri'nde "Don't Tell Ona" ile film müziği / komedi dalında en iyi kadın oyuncu ödülünü kazanan Okafina, bu ödülü kazanan ilk Asyalı aktör oldu. Aslen geçen yıl planlanmıştı. Kasım ayında ana karadaki tiyatrolarda online olarak gösterilen "Don't Tell Ona", bu yıl 10 Ocak'ta geçici olarak değiştirildi ve yeniden yayınlandı. Altın Küre Ödüllerinde bile, bir zamanlar "Kuzey Amerika gişesinin kara atı" haline gelen film, anakarada yalnızca 4,196 milyon yuan gişe aldı ve bu, Kuzey Amerika'daki 17.664 milyon ABD dolarından çok daha düşük. Kasvetli gişe, yerel gişe ile karşılaştırıldığında Okafina'nın görünümü konusundaki tartışmalar çok yaygındır.
Filmde oynayan Okafinadan Bi Li, ABDden ikinci nesil bir göçmen ve onun jestleri tipik Amerikan jestleri. Büyükannesini ziyaret etmek için Çin'e geri dönüş yolculuğu, bir kök yolculuğu anlamına gelse de, daha çok Bi Li'nin özel mezuniyet kayıtları gibi. Filmde defalarca ortaya çıkan sübjektif çekimler de bu perspektifi doğruluyor: Örneğin, Bi Li'nin havalimanından ilk ayrılırken talep eden şoföre baktığı sübjektif çekim, filmin genel imaj tarzından farklı ve görüntünün özel doğasını güçlendiriyor. Tabii ki, batı perspektifi mutlaka merak değil. Lens dil ile aynıdır ve kaçınılmaz olarak kültürel disipline tabidir. Filmde Çince ifadenin özü olarak "kedi öldü" yerine "çatıdaki kedi" geçtiğinde İnşa edilmiş bir ideoloji haline gelir ve filmlerin dili aynıdır.
Filmin egzotik gelenekleri küçümseyici bir şekilde yorumlamadığı, ancak bir seyirci olarak kaydettiği ve düşündüğü doğrulanmaya değer. Sahneler açısından, Amerika Birleşik Devletleri'nde çekilen hayat sahnelerine kıyasla, yerli görüntüler daha çok cilalı sergilere benziyor, özellikle Bi Li ve amcası bir gecede pazar tezgahında yürürken ve Bi Li yanlışlıkla mahjong çalma sahnesine baktı; film müziğinde hepsi Filmin soundtrack'i çok dramatik, yerli Çin müziği değil, bu bakış açıları çoğunlukla yabancı bir ülke hakkındaki meraktan ve aşağılayıcı değil. Ancak bu tür bir seyirci kimliği aynı zamanda filme bir tuhaflık ve yabancılaşma duygusu da yarattı. Anlatıcının Asyalı kimliği onu Kuzey Amerika ortamından uzaklaştırdı ve büyüme süreci ve konsept şekillendirmesi yerli izleyiciden uzaklaştı. Çiçek, tartışmaya neden oluyor.
Filme hakim olan Batılı bakış açısına göre, yaratıcıların ırksal farklılıkları abartmak gibi bir niyeti yok, ancak evrensel değerlerden yararlanmaya ve ardından nihai özen göstermeye çalışıyorlar.Çin ve Batı'nın ölüme karşı farklı tutumları, filmdeki en büyük tartışma haline geldi. Büyükanneye kanser olduğunu söyleyip söylememe konusundaki çelişkiye gelince, filmin tamamı Çin ve Batı kültürleri - amcaların temsil ettiği Doğu kültürü ve Bi Li'nin temsil ettiği Amerikan kültürü arasında bir oyun ortaya koyuyor. Öncelikle Çin'de ve hatta Doğu'da "söyle" sorusunun evrensel olup olmadığı sorgulanabilir En azından farklı kültürel seviyelerden ve farklı kuşaklardan insanlar bu konuda farklı görüşlere sahipler, bu yüzden seyirci filmde bunun farkında olmayabilir. Fiziksel fenomen yankılanıyor ve temel sorun evrensellikten yoksun, bu da filmin kültürel önemini daha da zayıflatıyor. İkincisi, amcanın "Yaşamı bir birey olarak görüyorsun ... Doğulular hayatı bir kolektif olarak görüyor" yorumu, doğrudan Doğu kolektivizmini ve Amerikan bireyciliğini karşı tarafa itmek, kaçınılmaz olarak sorunları basitleştirme ve başka yöne çevirme eğilimine sahip olacak ve bunun arkasında daha karmaşık aile etiği ve yaşam ve ölüm hakkındaki görüşleri içeriyor. "Büyükannemize söylemememizin nedeni onun baskısını paylaşmaktır." Bu kendini beğenmiş fedakarlığın zahmete değer olup olmadığı araştırılmaya devam ediyor. Doğu değerlerini temsil etmek için doğrudan buraya koymak da ikna edici olmuyor ve doğası gereği kritik değil. .
Film, Altın Küre Ödülleri tarafından bir komedi olarak sınıflandırıldı ve bu da bu filmin Doğu ile Batı arasındaki algıdaki büyük farklılığını doğruluyor. İster canlı bir düğün ister bir yemek masası olsun, Çin halkı daha absürt ve ağır hissediyor, hatta çok abartılı bir utanç ve sinirlenme duygusu. Tabii ki bu, yönetmen tarafından kasıtlıydı. Düğünde ölümle ilgili endişesini örtbas etmek için garip performanslar kullandı ve akrabalarının göç meselelerindeki "çifte standardını" ifşa etmek için istemeden yemek masasında tartıştı. Bunların hepsi filmdeki renkli pasajlar. Kahkaha açısından, daha çok Kuzeydoğu halkının mizahi doğasından kaynaklanıyor, ancak ciddi tona sadece birkaç bölüm ekleniyor.
Başından sonuna kadar filmin tavrı belirsiz ve filmde Amerikan değerleri üzerine bir yansıma da var. Bu muğlak tavır izleyicinin algısının düzensiz olmasına neden oldu. Bazen büyükannemin sözde bilimsel qigong'unu küçümsüyoruz ama filmin sonunda, Kahramanın devam eden iyimserliği ve büyükannesine olan sevgisinden etkilenmesine engel olamaz. Bu ayrılık duygusu, yönetmenin Çin ile Batı arasındaki kültürel farklılıklar karşısında kendi kafa karışıklığı olabilir, bunu kapsayıcı bir zihniyetle kaydetti ve merak perspektifinin ötesinde daha büyük bir gerilim aramaya çalıştı.
Doğu ile Batı arasındaki kültürel farklılıklara ve kimliğe odaklanan, izleyicinin en çok bildiği film, saf Çin ifadesine sahip Lee Angın "Baba Üçlemesi" dir. Filmdeki kadın kahraman gibi Batı'da eğitim görmüş ve filmde büyüyen Wang Ziyi de Batılı bir bakış açısıyla daha çok Çin deneyimi üretmiş, biraz olgunlaşmamış olmasına rağmen hala özel bir anlamı var.Hümanist bakımda durmayı ve yaşamın değerini keşfetmeyi seçti. Bakış açısından yeniden düşünmek, en değerli yönüdür.
(Yazar, Çin İletişim Üniversitesi, Drama, Film ve Televizyon Okulu'nda yüksek lisans öğrencisidir)
Kaynak: Guangming Net-Art Commentary Channel
