"Tokyo'nun Yüz Manzarası": 100 hayat silueti, Tokyo'ya adanmış bir aşk mektubu
2015 yılında profesyonel komedi sanatçısı Naoki Yuyoshi, büyük ilgi ve sansasyon yaratan ilk romanı "Spark" ile 153. Akutagawa Edebiyat Ödülü'nü kazandı. 2017'de tanıtım faaliyetleri için Çin'e geldi ve Çinli okuyucuların kendi yaratıcı dünyasına girmesine izin verdi.
Okula gitti ve 18 yaşında Osaka'dan Tokyo'da yaşadı, sonra komedyen oldu ve ayrıca başkent hakkında kendi bilgisine sahip olmaya başladı. Yarı zamanlı işler, çizgi roman gösterileri, kitapçıları ziyaret etme, takılma ve futbol oynama gibi 100 hayat parçasını yavaş yavaş yazdı ve "Tokyo'nun Yüz Manzarası" nı entegre etti.
"Tokyo'nun Yüz Manzarası", Yuyoshi Naoki, çeviri: Mao Danqing, Shanghai Translation Publishing House, Şubat 2020
"Havai Fişekler" gibi, Yuyoshi Naoki'nin Tokyo'daki günlük hayatı da güçlü bir kişisel tarza sahiptir. Inokashira Parkı hakkında yazarken, ünlü kiraz çiçeği izleme noktaları hakkında değil, onu kurtarmak için peşinden koşan yabancı misyonerler hakkında yazdı; Harajuku, Shinjuku ve Shimokitazawa'nın çalkantılı kalabalıkları ve moda yüzleri hakkında yazdı ve kendine güldü, "Tokyo karşısında ben her zaman bir Taşralılar ", Odaiba ve Harumi'nin gece gökyüzünde çiçek açan muhteşem havai fişekler, Kichijoji'nin mızıka caddesindeki canlı izakaya, Osamu Dazai'nin ünlü fotoğraflarını bıraktığı eski moda Ginza barı, Musashino'nun alacakaranlık ve gün batımı, gecenin ortasında hiç kimse arkadaşlarıyla koşmuyor Sokak ... Şehrin sıcaklığını ve acımasızlığını basit fırça darbeleriyle izledi.
Yuyoshi Naoki'nin modelpress diyagramı
Basitleştirilmiş versiyonu basılmak üzere, Çinli okuyucular için özel bir tanıklık yazdı: On sekiz yaşımdayken şovmen olmak istedim, bu yüzden hayatıma Tokyo'da başladım. Her şey dağınık, son öldü ve hayatım dolu. Rahatsızlık ve yalnızlık.Hayat zor olsa da, Tokyonun nezaketi ve neşesi de onu deneyimlememe izin veriyor. Bu inanılmaz bir şehir, çok çekici. Bu kitabı yazdığım sahneyi düşünürken tekrar okudum. Sanırım bu Tokyo'ya bir aşk mektubu, ama asla geriye dönüp bakmayacağım. Herkes bu kitaptan da hoşlanırsa, bundan onur duyarım. "
Yayınevi tarafından yetkilendirilen, Tokyo manzarasını gözlerinde görmek için önemli kısımlardan alıntı yapın.
Musashino'da gün batımı
Tokyo'ya ilk gittiğim ilkbaharda, üst vücudu çıplak olan yaşlı bir adamı Inokashira Park'ta çimlerin üzerinde otururken gördüm.
Yanımda arkadaşımla eğleniyorum: "Adam yuvasını kıpırdatmadan otuz yıl orada oturdu." Bu bir yalan olmasına rağmen arkadaşım ciddiye aldı ve sordu, "Ah, peki ya yemek?" Dedi. Sorduğumda, kaplana binmek beni zorlaştırdı, bu yüzden bir yalan eklemek zorunda kaldım: "Yuvasını hareket ettirmiyor, enerji tüketmiyor ve midesi aç kalmayacak." Arkadaş duygulu bir şekilde, "Kirli görünüyor, ama harika biri. İnsan. "" Evet, onun da harika olduğunu düşünüyorum. "Yani yalanım artarak devam etti. Gün batımında çıplak yaşlı adama bizim için alay konusu muamelesi yapıldı.
Birkaç yıl sonra, belki de önceki anlamsızlık yüzünden, Inokashira Parkı'nda yürüdüğümde, yabancı bir misyoner tarafından bir takım elbise ve bisiklet üzerindeki deri ayakkabılarla durduruldum. Beni selamladıktan sonra aniden "Seni kurtarmak istiyorum" dedi.
Inokashira Park Veri Haritası
Biraz önce yürüyüşe çıktım, bana bakan herkes benim belalı bir adam olduğumu düşünmüyor mu? Yüzüme küfrettim çünkü "ölü", "ölü" veya başka bir şey olarak tanımlandı. Misyonerin çok güçlü bir tonu var ve bana coşkuyla şöyle dedi: "Zorlama!" Görünüşüm onu neden şaşırtıyor? Misyonerin bakışının biraz ürkütücü olduğunu düşünmeme rağmen, yine de doğruyu söylüyorum: "Tanrıya inanmıyorum." Aynı zamanda, kalbim bağırıyor: "Tanrım, beni kurtar. Kurtar beni." Şu anda Tanrı'ya misyonerlerden daha çok inandığımı iddia etmeye cesaret ediyorum. Sırtım batan güneşe döndüğümde, misyonerden tamamen kaçtım ve kaçtım.
Bu konunun bir devamı var. Arkadaşım Inokashira Parkı'nda yürürken yabancı bir misyoner tarafından da durduruldu, bir süre konuştuktan sonra yabancı misyonerin ifadesi ağırlaştı, "Kurtulmadım, sana çok benziyorum. İnsanlar gibi. "Misyoner tövbe ediyor gibiydi. Arkadaşlarımın sık sık benim gibi göründüğü söylenir, bu yüzden misyonere şöyle dedi: "Bu Yuji? Onu dün gördüm." Bu sırada, misyoner çok standart Japonca: "Ah, o hala yaşıyor mu? "Misyonerin zihninde, artık hayatta değilmişim gibi görünüyor.
Inokashira Park'ta her gün yürüyüş yapmak günlük rutinim haline geldi. Bir adam tartışıyordu ve cep telefonundan sordu: "Nerdesin?" Sanki nerede çıkacağını bilmiyormuş gibi. Adamın ifadesi bir şeytan gibiydi ve bağırıyordu: "Sana söylemedim mi? Göletin kenarındayım." Inokashira Parkı'nın ortasında göletlerle çevrili büyük bir gölet var. Sanırım bu iki kişi her zaman orada olacak. Artık göremiyorum
Inokashira Park Gün Batımı Veri Haritası
Bir keresinde Inokashira Park'taki bankta tek başıma oturuyordum. Aniden yaşlı bir kadın "İyi adam, otururken yukarı çıkmak ister misin?" Dedi. Oturdu. Ona "Yürüyüş mü?" Diye sordum ama beni görmezden geldi, gözlerini uzaktaki gölete dikti ve "Küçük kardeş, sen bir kovboy olmalısın" dedi. Bu büyük bir soru işareti gibiydi. Boşluğa doğru süzülüyor. Yaşlı kadın dedi ki: "Birbirinize benziyorsunuz!" Dürüst olmak gerekirse, söyledikleri beni biraz korkuttu, yaşlı kadından gelen adama benziyor olabilir miyim? Çocuksu ikiyüzlülük bir an aklımda parladı, kısa bir süre için bile, yaşlı kadının sevdiği adam olmama izin ver, yapabilseydim, yaşlı kadın çok mutlu olurdu. Ancak ben yapmadım. Musashino alacakaranlıkta geldiğinde tüm ana hatlar bulanıklaşır.
Vücudumun zayıfladığını ve insanların yaşlandığını hissediyorum. Yaşlı kadının şaşıracağından korkarak banktan kalktım ve sessizce uzaklaştım. Birinin beni tanıyacağından korktum, eğilip çaresizce koşan yaşlı adam, bu yüzden kıyafetlerini çıkardı ve çimlere düştü. Olmaz, birkaç gün orada oturdum.
O sırada Guanxi aksanıyla dolu genç bir adamın şöyle dediğini duydum: "Adam 30 yıldır orada oturdu ve hareket etmedi." Yılların geçtiği ortaya çıktı. O yaşlı kadın, her akşam gençken bana benzeyen bir adam bulmaya gelmiş gibiydi. Biri beni çimlerde çıplak olarak gördü ve "Seni kurtarmak istiyorum" dedi. Bunun yabancı bir misyoner olduğunu söyleyen kişi.
Bir sonraki anda, yine aynı şekilde yaşlı kadınla bankta oturdum. Musashino'da gün batımı herkese eşit şekilde parlıyor ve sıkıntı, endişe ve anılar belirsiz akşama eriyor. Bu son derece nazik manzarayı Tokyo'nun 100 doğal noktasından biri olarak saymak istiyorum.
Ancak bugün bulutlu bir gün.
Ginza'nın köklü barı Lupin
Dazai'nin ayakları kaldırılmış ve konuşurken uzun bir sandalyede oturduğu ünlü bir fotoğrafı var. Bunun, köklü bir Ginza barı olan Lupin'de vurulduğunu öğrendiğimden beri, onu her zaman görmek istemişimdir. Ginza'da Miyuki Caddesi'nden bir yola giren Lupin, eski bir binanın merdivenlerinin altında. Kapı açılır açılmaz, mağazadaki loş ışık havayı kalınlaştırdı. Fotoğraftaki manzara hızla görüntülendi. Duvarda Lupin'de çekilmiş gibi görünen üç büyük fotoğraf var.
Lupin profil fotoğrafındaki Osamu Dazai
"Bu Osamu Dazai, Yasuo Sakaguchi ve Sakunosuke Oda" dediğimde, sahibi sordu, "Müşteri Osaka'dan mı?" Başını salladım ve sahibi "Dazai ve Sakaguchi'yi herkes biliyor ama Oda sadece Osaka'yı biliyor. "
Oda Sakunosuke ve Dazai aynı dönemde Osaka'da faal olan yazarlardı ama şimdi Osaka'da yaşayanlar bile Oda'yı pek tanımıyor, onun "At Yarışı" ve "Gençliğin Tersini" seviyorum.
Lupin'de ikinci kez içtiğimde, onu yalnız içmek için biraz çekingen davrandım, bu yüzden kıdemli ve genç sanatçıları aradım. Sakaguchi Ango'nun yumurta sarısı ile Golden Fizz kokteylleri içmeyi, Osamu Dazai'nin ise hiçbir şey eklemeden viski içmeyi sevdiği söyleniyor.
Lupin veri haritası
Dazai Osamu'dan öğrendim ve hiçbir şey eklemeden viski içtim.İnsanlar bana düşüncelerimi soruyormuş gibi baktı, bu yüzden hafifçe "Bu Dazai" dedim. Sonunda herkes bana "Ne biliyorsun?" Dedi.
